Forum porozumienie.forumoteka.pl Strona Główna porozumienie.forumoteka.pl
Opis Twojego forum
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Romuald Szeremietiew

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum porozumienie.forumoteka.pl Strona Główna -> Polska Partia Niepodległościowa
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Admin
Site Admin


Dołączył: 16 Cze 2008
Posty: 85

PostWysłany: Nie Lip 20, 2008 3:05 pm    Temat postu: Romuald Szeremietiew Odpowiedz z cytatem

http://www.szeremietiew.pl/



Życiorys
Romuald Szeremietiew
Ur. 25 X 1945, Olmonty koło Białegostoku.

Por. rez. WP, dr hab. nauk wojskowych, profesor uczelniany, wykładowca, publicysta, polityk.

Rodzice: Irena z domu Lubowicka i Mikołaj Szeremietiew, ppor. WP. Ojciec, z pochodzenia Rosjanin, z przekonań antykomunistą, z zawodu felczer weterynarii, obywatel ZSRR, został wcielony do armii sowieckiej i następnie skierowany do I. Armii WP gen. Zygmunta Berlinga. W Białymstoku poznał przyszłą żonę, przyjął katolicyzm, zawarł związek małżeński i zdezerterował z wojska ponieważ nie chciał – jak wspomina Irena Szeremietiew – uczestniczyć w niewoleniu Polski przez Sowiety. Ukrywał się, poszukiwany przez NKWD został na pocz. listopada 1945 r. aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w ZSRR skąd nie wrócił.

Romuald Szeremietiew po ukończeniu szkoły podstawowej w Olmontach i wyjeździe matki na Dolny Śląsk, mieszkał w Legnicy. Tam ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową i pracował w fabryce dziewiarskiej jako wykwalifikowany robotnik. W okresie 1965-67 został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej w podoficerskiej szkole wojsk łączności w Strzegomiu, był dowódcą drużyny. W czasie służby wojskowej za zgodą dowódcy jednostki zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym dla pracujących w Legnicy. W 1969 r. podjął studia stacjonarne na Wydziale Prawa na Uniwersytecie Wrocławskim. Ukończył je w 1972 r. z wynikiem bardzo dobrym uzyskując stopień magistra praw.

Od 1964 r. działał w niejawnych środowiskach antykomunistycznych. Początkowo w grupie samokształceniowej przy duszpasterstwie akademickim oo. Franciszkanów w Legnicy. Współdziałał z konspiracyjną organizacją „RUCH” (bracia Czumowie) kolportując biuletyn. Uczestnik wydarzeń marcowych 1968 r., pobity przez MO w czasie demonstracji w Legnicy. Od 1972 r. był członkiem ścisłego kierownictwa w Nurcie Niepodległościowym. Działalność niepodległościową prowadził także na terenie organizacji kontrolowanych przez PZPR, w Stronnictwie Demokratycznym (1966-1970), Zrzeszeniu Studentów Polskich (1970-1972) i w Stowarzyszeniu PAX (1973-1976). Z SD został usunięty za protest przeciwko masakrze robotników na Wybrzeżu w grudniu 1970. Przeciwstawiał się przekształceniu ZSP w Socjalistyczny Związek Studentów Polskich, a pod odmowie wstąpienia do PZPR został usunięty ze studiów doktoranckich. Za szczególnie groźną Służba Bezpieczeństwa uznała jego działalność w PAX-ie mającą na celu przekształcenie Stowarzyszenia w organizację opozycyjną. Dla uniemożliwienia tego zamiaru SB podjęła działania operacyjne nazwane kryptonimem „Burza”*.

W 1976 r. przystąpił do jawnej działalności niepodległościowej w Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Zakładał Konfederację Polski Niepodległej w 1979 r., pierwszą jawną partię dążącą do odzyskania przez Polskę niepodległości. Był stale inwigilowany przez SB (figurant „Taktyk”), represjonowany, wielokrotnie aresztowany i pozbawiony możliwości pracy. W ówczesnym miejscu zamieszkania (Leszno Wlkp.) SB prowadziła przeciwko niemu odrębną operację o kryptonimie „Polip” (W 1990 r. zniszczono 40 tomów materiałów z tej operacji). Po aresztowaniu przewodniczącego KPN, w czerwcu 1980 r., pełnił jego obowiązki. Od listopada 1980 r. był poszukiwany listem gończym przez SB, aresztowany w dniu 23 stycznia 1981 r. W procesie kierownictwa KPN, który trwał od 15 czerwca 1981 r. do 8 października 1982 r. został skazany przez sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego na 5 lat więzienia za „próbę obalenia ustroju PRL przemocą”. Był osadzony najpierw w Areszcie Śledczym w Warszawie, a następnie w ciężkim więzieniu w Barczewie koło Olsztyna. (W tym samym więzieniu, w celi obok, przebywał zbrodniarz hitlerowski Erich Koch). W więzieniu kierował zwycięskim buntem więźniów politycznych. Władze PRL usiłowały pod zmyślonym pretekstem pobicia strażnika więziennego wytoczyć mu nowy proces i przedłużyć wyrok. Wyszedł z więzienia na podstawie warunkowej amnestii w końcu lipca 1984 r., jako jeden z ostatnich więźniów politycznych.

Różnica zdań co do programu i koncepcji działania KPN z Leszkiem Moczulskim spowodowały, że w grudniu 1984 r. wraz z kolegami wystąpił z Konfederacji. W dniu 22 stycznia 1985 r. ogłosił założenie konspiracyjnej Polskiej Partii Niepodległościowej. Był przewodniczącym PPN i twórcą jej programu. Doprowadził do utworzenia Porozumienia Partii i Organizacji Niepodległościowych stanowiącego skuteczną formułę współdziałania ruchu niepodległościowego przez okres kilku lat.

W 1986 r. dzięki poparciu prof. Jerzego Łojka wyjechał na stypendium do Instytutu Najnowszej Historii Polski Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku. Przez kilka miesięcy przebywał w USA i Kanadzie oraz w Europie Zach. Miał okazję poznać polityków amerykańskich (m.in. Zbigniewa Brzezińskiego, Johna Lenczowskiego) i europejskich oraz polskie ośrodki emigracyjne. Publikował w prasie zagranicznej i w polonijnej. Występował w Radiu Wolna Europa, Głosie Ameryki, BBC, Radio Canada i innych. Był też w Instytucie Literackim Jerzego Giedroycia w Paryżu. Współpracował ściśle z władzami RP na Uchodźstwie. Został odznaczony za działalność niepodległościową krzyżem kawalerskim orderu Polonia Restituta przez prezydenta RP Ryszarda Kaczorowskiego.

W 1988 r. brał udział w strajkach w Gdańsku – protestował przeciwko kapitulanckiej postawie liderów strajku. Jako przeciwnik ugody z komunistami odrzucił propozycję wspierania rozmów „Okrągłego Stołu”. Z tego powodu został podany inwigilacji najpierw przez SB, a następnie przez Urząd Ochrony Państwa (operacja „Hydra”). Działał w opozycyjnej wobec Lecha Wałęsy Grupie Roboczej Komisji Krajowej „Solidarności” wraz z Andrzejem Gwiazdą, Sewerynem Jaworskim, Marianem Jurczykiem, Jerzym Kropiwnickim, Andrzejem Słowikiem. W 1990 r. po zakończeniu działalności konspiracyjnej PPN nawiązał współpracę z Komitetem Obywatelskim kierowanym przez Zdzisława Najdera. Wraz z KO i Porozumieniem Centrum PPN stworzyła koalicję wyborczą w wyborach 1991 r. Po powołaniu rządu premiera Jana Olszewskiego został w lutym 1992 r. wiceministrem Obrony Narodowej, a następnie (do 4 czerwca 1992 r.) ministrem ON, po dymisji min. Parysa. Po odwołaniu z MON jego następca min. Janusz Onyszkiewicz wydał zakaz wpuszczania Szeremietiewa do jednostek wojskowych oraz instytucji MON, a w sejmie powołano komisję do zbadania udziału Szeremietiewa w rzekomo przygotowywanym zamachu stanu. Był też inwigilowany przez Wojskowe Służby Informacyjne oraz UOP (tzw. inwigilacja prawicy). W tym czasie miały miejsce dwa uszkodzenia jego samochodu, które o mało nie doprowadziły do katastrofy. Po odejściu grupy zwolenników Olszewskiego z PC współorganizował Ruch dla Rzeczypospolitej włączając w jego skład PPN. W wyborach do sejmu w 1993 r. kandydował do sejmu w okręgu białostockim, gdzie uzyskał - spośród wszystkich kandydatów RdR - najlepszy w kraju wynik wyborczy (7,5%). Krytycznie ocenił politykę kierownictwa (Olszewski, Macierewicz), które nie potrafiło zbudować koalicji z innymi partiami w czasie wyborów (dziś wiadomo, że ówczesne spory na prawicy były w znacznej części inspirowane i prowokowane przez agenturę UOP). W grudniu 1993 r. na Kongresie RdR został wybrany przewodniczącym Ruchu. Mimo oczywistej wygranej Olszewski nie uznał tego faktu, doszło do konfliktu między zwolennikami Olszewskiego, a nowo wybranym kierownictwem RdR i powstania „drugiego” RdR.

Organizował porozumienia partii prawicowych w celu utworzenia wspólnej listy wyborczej prawicy. Był współtwórcą wspólnych list prawicowych w wyborach samorządowych w 1994 r.

Podjął pracę asystenta na Politechnice Wrocławskiej i jednocześnie otworzył przewód doktorski na Wydziale Strategiczno-Obronnym w Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie. W czerwcu 1995 r. obronił pracę doktorską pt. „Kierowanie obronnością RP. Model funkcjonalno – organizacyjny” i uzyskał jako pierwszy cywil tytuł doktora nauk wojskowych w specjalności kierowanie obronnością państwa. Następnie zdał egzaminy oficerskie i otrzymał awans na ppor. WP.

We wrześniu 1995 r. wraz z innymi politykami powołał zjednoczenie partii prawicowych Obóz Patriotyczny. W wyborach prezydenckich 1995 r. po podpisaniu kontraktu wyborczego z kandydatem udzielił poparcia kandydaturze L. Wałęsy i był zastępcą szefa jego sztabu wyborczego. Organizator akcji protestów w zw. z nieprawdziwymi danymi o wykształceniu wyższym Aleksandra Kwaśniewskiego. Był jednym z współorganizatorów Akcji Wyborczej Solidarność, członkiem Krajowego Zespołu Koordynacyjnego i koordynatorem Zespołu Programowego ds. Bezpieczeństwa Narodowego AWS (opracował program AWS dotyczący obronności). W wyborach 1997 r. został wybrany na posła w Radomiu z 13-tej (przedostatniej) pozycji na liście AWS. Jako zwolennik jedności prawicy rozwiązał RdR włączając członków partii do tworzonego Ruchu Społecznego AWS, był członkiem władz Ruchu. W listopadzie 1997 r. został mianowany na stanowisko Sekretarza Stanu I-go Zastępcy Ministra Obrony Narodowej. Zajmował się planowaniem modernizacji sił zbrojnych oraz zakupami uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Opracował program utworzenia sił Obrony Terytorialnej. Wspierał polski przemysł obronny – był współtwórcą programu restrukturyzacji przemysłu obronnego i lotniczego. Od momentu wstąpienia RP do NATO był też polskim Narodowym Dyrektorem ds. Uzbrojenia w Kwaterze Głównej NATO.

W styczniu 2001 r. obronił pracę habilitacyjną nt. „Bezpieczeństwo Polski w XX w.”, a w marcu 2001 r. państwowa komisja ds. stopnia i tytułów naukowych nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk wojskowych.

Od maja 1998 r. będąc pierwszym zastępcą ministra ON był na polecenie min. J. Onyszkiewicza inwigilowany przez WSI. Proceder ten był kontynuowany po zmianie na stanowisku ministra ON na polecenie jego następcy Bronisława Komorowskiego. W lipcu 2001 r. w wyniku prowokacji przygotowanej jak można sądzić m.in. przez służby specjalne został odwołany z stanowiska.

W wyborach parlamentarnych 2001 ubiegał się o mandat senatorski w Białymstoku – mimo przedstawienia w mediach jako odpowiedzialnego za korupcję w MON uzyskał 38 tys. głosów.

W listopadzie 2001 r. na polecenie premiera Millera nadzorowana przez prok. Zygmunta Kapustę warszawska prokuratura apelacyjna podjęła śledztwo przeciwko Szeremietiewowi. Został w kwietniu 2004 r. na podstawie zeznań fałszywych świadków i nieprawdziwych dowodów oskarżony o korupcje. Proces w tej sprawie rozpoczął się w końcu września 2005 r. przed sądem rejonowym w Warszawie i w grudniu 2006 r. został przerwany. W lipcu 2007 r. sąd okręgowy w Warszawie postanowił, że proces będzie wznowiony i trwa do dzis (pisane 30 czerwca 2008).

Po usunięciu ze stanowiska adiunkta z AON przez min. ON Jerzego Szmajdzińskiego w styczniu 2002 r. podjął pracę jako profesor na uczelni prywatnej, wykłada administrację bezpieczeństwa państwa i prowadzi seminaria magisterskie oraz licencjacie (wypromował 30 magistrów). Jest też doradcą w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego.

Jest autorem opracowań:
„W obcym interesie. Zarys historii KPP”. (5 wydań) Pierwsze w II obiegu w 1978., str. 98.
„Powstań Polsko. Zarys myśli programowej nowej prawicy polskiej”. (3 wydania) Pierwsze w II obiegu 1987., str. 148.
„Polityka jest sztuką możliwości”. Warszawa 1989, w II obiegu, Tom 1 i 2, str. 356.
„W prawo marsz. O polityce i wojsku”. Warszawa 1993, str. 350.
„Sejm, konstytucja, Polska”. Warszawa 1994, str. 82.
„Czy mogliśmy przetrwać. Polska a Niemcy w latach 1918-1939”. Warszawa 1994, str. 334.
„Obronić Polskę”. Warszawa 1997, str. 123.
„Strategia bezpieczeństwa narodowego”. Warszawa 2000, str. 144.
„Si vis pacem parabellum. Wewnętrzne i zewnętrzne uwarunkowania bezpieczeństwa międzynarodowego RP”. Kraków 2004, str. 267.
oraz współautorem 7 książek. Uczestniczył w pięciu programach badawczych w AON. Napisał ponad 700 artykułów opublikowanych w prasie krajowej i zagranicznej.

Odznaczenia:

Poza orderem Polonia Restituta został odznaczony krzyżem oficerskim orderu św. Brygidy Szwedzkiej, krzyżem medalu For Merit za zasługi dla bezpieczeństwa narodowego Republiki Litwy, medalem 25-lecia Solidarności. Jest obywatelem honorowym gminy Juchnowiec Kościelny woj. Podlaskie.

Posiada liczne odznaki honorowe Wojska Polskiego, w tym: Śląskiego Okręgu Wojskowego, jednostki wojskowej GROM, 1. pułku specjalnego (komandosów), 6. Brygady Desantowo-Szturmowej.

Blog Romualda Szeremietiewa: http://szeremietiew.blox.pl/html
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum porozumienie.forumoteka.pl Strona Główna -> Polska Partia Niepodległościowa Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Możesz dodawać załączniki na tym forum
Możesz ściągać pliki na tym forum